Είχαμε μιλήσει κάποιους μήνες πρίν, λίγες μέρες πριν αναχωρήσει για την Ιταλία, η Ερατώ Αλακιοζίδου μας μιλά για το ταξίδι της, την πορεία της και την μουσική εκπαίδευση στην Ελλάδα με όλα τα προβλήματα της. “..τις απογοητεύσεις που τις περισσότερες φορές έχουν να κάνουν κυρίως με την αντιμετώπιση της δυσκίνητης ελληνικής καθημερινότητας και την επιλογή του να συνεχίζεις να μένεις στην Ελλάδα….”
«Είμαι παιδί της Θεσσαλονίκης» δηλώνει η Ερατώ Αλακιοζίδου και κάπως έτσι μας αφηγείται την ιστορία της. Ξεκίνησε να ασχολείται με την μουσική από την ηλικία των έξι ετών μετά από παρότρυνση των γονέων της οι οποίοι, όπως μας εξηγεί είχαν απλά το μικρόβιο της μουσικής λόγω και της μικρασιατικής καταγωγής τους. Αυτό που σημάδεψε την ίδια ήταν οι δάσκαλοι που την συνόδευσαν τόσο στην πορεία της στην Ελλάδα όπου φοίτησε στο Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης αλλα και στις εμπειρίες τις στο εξωτερικό. «..ήταν για μένα ένας ολόκληρος κόσμος γεμάτος από εικόνες και μουσικές που ήταν καθοριστικές πηγές έμπνευσης και πίστης ότι τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο…» μας λέει.
Μετά την αποφοίτηση της από το ΚΩΘ το 1990, ξεκίνησε να εργάζεται σε διάφορα ωδεία ενώ παράλληλα έδινε συναυλίες. «Κατά την διάρκεια όλης αυτής της περιόδου, μου δημιουργήθηκε έντονα η ανάγκη να δημιουργήσω στην χώρα μου, όλα αυτά που δεν είχα ως σπουδάστρια στην Ελλάδα, και έτσι χωρίς καλά καλά να το καταλάβω μπήκα σε μια συνεχή διαδικασίας αναζήτησης και διοργανώσεων που με έφεραν μέχρι το σήμερα.»
Σήμερα λοιπόν είναι διευθύντρια στο Ωδείο Θέρμης ενώ συμμετέχει και δημιούργησε δύο μουσικά σύνολα. «Οι Tangos a cuarto ειχαν δημιουργήθηκαν το 2000 και έκτοτε έκλεισαν δέκα χρόνια ζωής κάνοντας δύο δισκογραφικές παραγωγές. Η αγάπη για την μουσική και το τάνγκο έδεσε πολλούς φίλους και συνεργάτες για πολλά χρόνια. Οι Idée Fixe ξεκίνησαν να υπάρχουν από την ανάγκη εξερεύνησης της σύγχρονης μουσικής ξεκινώντας από το 2004. Συνεχίζουν να εξελίσσονται και να παρουσιάζουν έργα εμβληματικών συνθετών του 20ου και 21ου αι., καθώς και έργα Ελλήνων συνθετών.»
Η κουβέντα όμως πήγε λίγο πιο βαθειά… Ποσο εύκολο είναι να κάνει κανείς μουσικές σπουδές στην Ελλάδα και ποιά η διαφορά με το εξωτερικό?
«Ένα μόνο θα πω ,σήμερα στην Ελλάδα του 2014 είμαστε ακόμη η μοναδική χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που δεν έχει διαβαθμίσει τους τίτλους σπουδών της, βάση της συνθήκης της Μπολόνια όπως έχουν κάνει άλλες Ευρωπαϊκές χώρες (Ιταλία, Γαλλία κλπ) , όπου η μουσική εκπαίδευση υπάγεται στο Υπουργείο Πολιτισμού και όχι στο Υπουργείο Παιδείας. Όπου οι μουσικοί έχουν την ανάλογη οικονομική και κοινωνική αναγνώριση και ακόμα προσπαθούμε να εξηγήσουμε τα αυτονόητα στα αρμόδια υπουργεία για το ακαδημαϊκό έτος ότι είναι 10 μήνες και όχι 8 ! Τι άλλο πρέπει να πούμε για τις μουσικές σπουδές στην Ελλάδα?» αναφέρει η κ. Αλακιοζίδου.
Πόσο εύκολο είναι να παράγει κανείς πολιτισμό στην Ελλάδα του ποδοσφαίρου και της υποκουλτούρας;
«Καταρχάς, Πολιτισμός δεν είναι μόνο οι τέχνες. Πολιτισμός είναι και η συμπεριφορά του κάθε ένα άνθρωπου μέσα στην κοινωνία, και vice versa. Πολιτισμός είναι η καλή κουβέντα, η ευγένεια, η καλή διάθεση … Δυστυχώς σήμερα επικρατεί παντού ένα απίστευτο χάος , η κατάσταση που ζούμε είναι καθαρά παρακμιακή σε όλα τα επίπεδα. Η αλήθεια είναι ότι ο Πολιτισμός και η Παιδεία δεν ήταν ποτέ στις άμεσες προτεραιότητες της Πολιτείας. Ο τρόπος προσέγγισης ήταν φαινομενικός αλλά όχι ουσιαστικός. Οι Καλλιτέχνες αντιμετωπίζονται ως είδος πολυτέλειας ή ως είδος ανάγκης για λόγους καθαρά πολιτικούς ή κοσμικούς και οι συναυλίες και οι παραστάσεις αντιμετωπίζονται ως καταναλωτικό αγαθό …
Οφείλουμε όμως να προσπαθήσουμε ώστε να γίνει απολύτως κατανοητό προς όλες τις κατευθύνσεις ότι η εσωτερική ανάγκη των ανθρώπων είναι καταρχήν ο πολιτισμός σε όλες του τις μορφές. Αυτό φυσικά δεν έχει καμία σχέση με το πώς χρησιμοποιείται ο πολιτισμός από την Πολιτεία η οποία ούτε όραμα έχει αλλά ούτε και καμία συναίσθηση ευθύνης. Όταν τίθεται θέμα περικοπών στους κρατικούς προϋπολογισμούς το πρώτο θύμα είναι πάντα ο Πολιτισμός και η Παιδεία.
Και η πραγματική κι η απόλυτη χρεοκοπία μιας χώρας πρωτίστως είναι η υποβάθμιση της εκπαίδευσης σε όλες τις βαθμίδες. Δυστυχώς ζούμε σε μια εποχή φαστ φουντ και η κοινωνία καταναλώνει ότι της πουλάνε. Ελπίζω όχι για πολύ ακόμα….»
Σοφία Χατζηνικολάου
chatzinikolaou 